Vroeger vond ik de zee eng
en angstaanjagend.
Dat vind ik nog steeds,
al geniet ik nu ook
van haar schoonheid
en aanwezigheid.
Ik merk dat ik echt van de zee
ben gaan houden.
Ik hou van haar schoonheid
en kracht.
Ik hou van het gevoel
van zand tussen mijn tenen.
En van de schelpjes onder
mijn voeten,
van het zeewater
dat over mij heenstroomt.
Ik hou van de duinen
en de wind.
Bij de zee kom ik tot rust.
Ben ik mezelf.
Ben ik
Het is nu al een dikke 2 weken geleden dat ik naar de zee ben geweest.
Toch wou ik dit nog even op mijn blogje zetten omdat, ook al ik bijna nooit bij de zee kom ze toch 'belangrijk' is voor mij. Ze heeft zoveel geheimen, is zo ondoorgrondelijk, je weet niet wat ze gaat doen, wat er komen gaat.
Ik ben benieuwd, zeker naar volgend schooljaar toe, wat de toekomst gaat brengen.
In die paar dagen dat ik aan de kust was, heb ik mijn gedachten weer op een rijtje kunnen zetten, alles loslaten maar ook nog goed kunnen nadenken. Over het verleden, nu en de toekomst, mijn leven.
Het is goed dat je kunt nadenken. Ik weet dingen, ook over mezelf die ik een jaar geleden nog niet wist. En ik verander zoveel, zo hard maar dat vind ik niet erg! Na negatieve dingen komen altijd positieve dingen. Ik kan nu veel beter met die gevoelens omgaan ook al is het vaak nog moeilijk. Ah ja, al die dingen horen erbij :) .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten